Β΄ ΕΛΜΕ
ΔΩΔΕΚΑΝΗΣΟΥ
Αρ.
Πρωτ. : 35/13-6-2020
Πριν από μερικές
μέρες στην εφημερίδα “ Πατμιακά χρονικά ‘’ δημοσιεύτηκε άρθρο του κ. Μελιανού Νικ.
δημοσιογράφου και εν ενεργεία φιλόλογου στο ΓΕΛ ΠΑΤΜΟΥ με τίτλο Η ΣΙΩΠΗ ΤΩΝ
ΑΜΝΩΝ. (Τίτλος δάνειος από αμερικάνικη ταινία, χωρίς όμως, πολύ κακώς,
παραπομπή εκ μέρους του αρθρογράφου…)
Χρησιμοποιώντας
την “διττή” του ιδιότητα με αφορμή την ανακοίνωση των βαθμολογιών στις πανελλήνιες
εξετάσεις, ερμηνεύει τις επιδόσεις των μαθητών “για το μαύρο αυτό χάλι” των αποτελεσμάτων
επιρρίπτοντας ευθύνες στο ρόλο των γονέων, των εκπαιδευτικών και των
μαθητών”για την αποκρουστική, απωθητική στατιστική των γραπτών, η οποία κατά
τον ίδιο δεν ενδείκνυται για καρδιακούς. “
Οι ευθύνες αυτές, που επιδαψιλεύει στους άλλους, δεν
αγγίζουν φυσικά τον ίδιο, ως αυτός να είναι αμέτοχος στην εκπαιδευτική
διαδικασία. Οπότε βρίσκεται σε διπλή πλάνη: και λανθασμένα αναζητεί, όπως θα
εξηγήσουμε, τις αιτίες της φετινής, συγκυριακής «κακής επίδοσης, και τον εαυτό
του εξαιρεί απ’ τα αποτελέσματα αυτά. Εκτός όμως της διπλής πλάνης, στην οποία
έχει περιέλθει, υπάρχει και
μια λαθροχειρία: δεν αναφέρεται στις καλές έως εξαιρετικές
επιδόσεις μαθητών του ΓΕΛ Πάτμου προηγουμένων ετών. Υπάρχουν όμως και επιδόσεις
που δεν αφορούν μόνο τις πανελλήνιες εξετάσεις αλλά και άλλες όψεις, όχι κατ’
ανάγκη όλες της εκπαιδευτικής διαδικασίας. Παράδειγμα; Το πανθομολογούμενο
υψηλό ήθος των μαθητών του ΓΕΛ-και των άλλων ασφαλώς σχολείων- της Πάτμου. Ήθος
που προφανώς τους κληροδοτούν οι οικογένειες τους. Άλλο παράδειγμα οι
διακρίσεις
μαθητών του ΓΕΛ στους ετήσιους διαγωνισμούς της Μαθηματικής
εταιρείας ή λογοτεχνικούς διαγωνισμούς…
Ο αρθρογράφος
αντίθετα, σαν έτοιμος από καιρό, περιμένοντας την κατάλληλη
συγκυρία, εξαπολύει μύδρους κατά των πάντων, κυριολεκτικά
των πάντων, επικεντρώνοντας αποκλειστικά και μόνο στις πανελλήνιες, σ’ αυτή τη
φάουσα που κατατρώγει τους μαθητές, σ’ αυτή τη Λερναία Ύδρα που αναπαράγει την
εφτάψυχη πλάνη πως οι πανελλήνιες εξετάσεις αποτελούν την απόλυτη αξιολογική
διαδικασία.
Ξεχνούμε επίσης τις ειδικές συνθήκες που εξετάστηκαν οι
φετινοί μαθητές. Η εκπαιδευτική διαδικασία διεκόπη βίαια λόγω της πανδημίας, το
σύστημα εξέτασης στο μάθημα Λογοτεχνία και Έκθεση για το ΓΕΛ ήταν εντελώς καινούργιο,
η μαθηματική ωριμότητα που απαιτείτο για την αντιμετώπιση των θεμάτων στα
μαθηματικά υψηλή, τα θέματα της χημείας με τραγική μονομέρεια, η
εξέταση στη φυσική γεμάτη μαθηματικό φορμαλισμό, για να
αναφερθούμε σε μερικές μόνο παραμέτρους. Επειδή όμως ήδη ακούμε τις «κραυγές
των Βοιωτών» που λένε: Μα καλά, αυτά δεν ισχύουν για τους άλλους, απαντάμε πως
ισχύουν για όλους. Η στατιστική δίνει πως π.χ στη γλώσσα μόνο το 0,4% ξεπερνά
πανελλαδικά το 18, στα μαθηματικά τα ίδια, και πως οι βάσεις θα πέσουν. Κοντολογίς
οι χαμηλές επιδόσεις είναι γενικές με δεδομένη βέβαια και την φιλότιμη αλλά
κάπως
καθυστερημένη αντίδραση των περισσότερων δικών μας μαθητών.
Ας περιμένουμε τα τελικά αποτελέσματα, ας μην είμαστε
προπετείς. Τότε θα διαπιστώσουμε πως πολλοί μαθητές μας θα εισαχθούν σε σχολές
που επιθυμούν. Και αυτό είναι το ουσιαστικό και όχι το πόσο υψηλόβαθμη ή όχι
είναι μια σχολή. Π.χ η Αγγλική Φιλολογία είναι υψηλόβαθμη ενώ η Γαλλική χαμηλόβαθμη.
Υπολείπεται η δεύτερη της πρώτης; Οι σχολές ξεναγών, οι σχολές που αφορούν τα τουριστικά
επαγγέλματα, οι εξαιρετικές σχολές παιδαγωγικών που διαθέτει η χώρα μας, πολλές
υψηλού επιστημονικού επιπέδου σχολές οικονομικών και
λογιστικής είναι από χαμηλόβαθμες έως σχετικά χαμηλόβαθμες, έναντι λόγου χάριν
της νομικής. Στους μαθητές μας που θα εισαχθούν σ’αυτές τι θα τους πούμε; Είσαι
ένας αχαμνός βαθμοθήρας ή αφιερώσου στη σχολή σου και στις σπουδές σου και γίνε
καλός σε αυτό το αντικείμενο, εφ ω ετάχθης. Αυτό πάντως αποτελεί ένα ερώτημα.
Γιατί ο αρθρογράφος δεν αναμένει τα τελικά αποτελέσματα, δηλαδή την ανακοίνωση
των βάσεων και μετά να τοποθετηθεί; Γιατί τόση βιάση; Εξάλλου κι ο Παλαμάς, που
ατυχώς μνημονεύει ο αρθρογράφος, εγκατέλειψε τις σπουδές του της νομικής για να
υπερασπιστεί το «έκαστος εφ ω ετάχθη.» Ο Παλαμάς δε σπούδασε
ποτέ του τίποτε και ακολούθησε ό,τι ποθούσε η ψυχή του. Κι ο Βάρναλης, αντί να
βολευτεί ασκώντας το επάγγελμα του φιλολόγου, πορεύτηκε στη ζωή του από εξορία
σε εξορία, κάτι για το οποίο φρόντισε με μεγάλη συνέπεια το κράτος των
εθνικοφρόνων. Αξιοκατάκριτοι είναι και οι δυο στη λογική του αρθρογράφου.
Για την απόκλιση
των φετινών βαθμών έναντι των βαθμών των πανελληνίων, στην οποία με εμμονική
προσήλωση επιμένει ο αρθρογράφος, έχουμε δυο παρατηρήσεις: η πρώτη είναι πως
φέτος δεν είχαμε απολυτήριες ενδοσχολικές εξετάσεις οι βαθμοί των οποίων
κλείνουν εν γένει την ψαλίδα, αφού συμψηφίζονται με τους προφορικούς και η
δεύτερη είναι πως οι καθηγητές βαθμολογούν με βάση το προεδρικό διάταγμα 51 του
2008, στο οποίο όποιος ανατρέξει θα δει πως εξαρτά τον προφορικό βαθμό του
μαθητή από ποικίλους παράγοντες και καθόλου απ’ την πιθανολόγηση του βαθμού των
πανελληνίων. Η βαθμολόγηση του μαθητή με βάση την πιθανή επίδοση του στις
πανελλαδικές εκτός του ότι είναι αντιπαιδαγωγική είναι και παράνομη. Κι αν ο
μαθητής δεν δώσει εξετάσεις; Τον βαθμολογούμε σύμφωνα με τον βαθμό που θα
έπαιρνε αν έδινε; Πολλά θα μπορούσαμε να πούμε με αφορμή το συγκεκριμένο άρθρο
που εστιάζει την ευθύνη στο τρίπτυχο: μαθητοπατέρες καθηγητές, ωχαδερφιστές
μαθητές, βαθμοθήρες γονείς. Άρθρο προσβλητικό , απαξιωτικό , στο οποίο όσο και
αν προσπαθήσει κάποιος που έχει μάθει τους στοιχειώδεις κανόνες του σεβασμού
(προς τους άλλους και προς τον εαυτό του ) δύσκολα μπορεί να διακρίνει καλή
προαίρεση ή ψήγματα σοβαρής ανάλυσης. Γιατί τα τεράστια προβλήματα που υπάρχουν
στην δημόσια εκπαίδευση έχουν βαθιές ρίζες , γνωστές αιτίες ,
σαφή στόχευση. Το σχολείο που έχει ανάγκη ο μαθητής και που
θα ήθελε να υπηρετήσει κάθε εκπαιδευτικός , ένα σχολείο που θα μορφώνει και δεν
θα εξοντώνει , προφανώς δεν έχει καμιά σχέση με το σημερινό. Για το σχολείο
αυτό που όλοι ονειρευόμαστε, γίνονται αγώνες από εκπαιδευτικούς ,γονείς και
μαθητές. Αγώνες που αντιπαλεύουν όλες εκείνες τις πολιτικές που διαχρονικά και
με ευθύνη όλων των κυβερνήσεων, έχουν καταντήσει το Γενικό Λύκειο ένα ατέλειωτο
εξεταστικό Γολγοθά , εξοντωτικό για γονείς και μαθητές. Είναι εκείνες οι
πολιτικές
που τσακίζουν τα όνειρα της νέας γενιάς , που την θέλουν με
χαμηλές προσδοκίες , εύκολα διαχειρίσιμη από την εξουσία , αποδοτική στη
ζούγκλα της αγοράς. Είναι η ίδια πολιτική που καταδικάζει τις λαϊκές
οικογένειες σε φτώχεια και ανέχεια ,να μη μπορούν να μορφώσουν τα παιδιά τους ,
να μην έχουν μόνιμη δουλειά , δημόσια δωρεάν υγεία, να μην έχουν τη δυνατότητα
να αντεπεξέλθουν στοιχειωδώς στις υποχρεώσεις και τις ανάγκες τους. Αυτή η
πολιτική είναι που αποδυναμώνει το δημόσιο σχολείο , έχοντας χιλιάδες
εκπαιδευτικούς σε μιαδιαρκή ομηρία , με το απαράδεκτο καθεστώς των αναπληρωτών
, που δεν είναι στα σχολεία από την αρχή της σχολικής χρονιάς , με αποτέλεσμα
να χάνονται χιλιάδες διδακτικές ώρες .
Για όλα αυτά και
πολλά άλλα ακόμη σοβαρά προβλήματα , δυστυχώς δεν κάνει την παραμικρή αναφορά
το άρθρο. Η γενικόλογη νύξη περί ευθύνης της πολιτείας είναι καθαρά
προσχηματική , αφού ο μεγάλος και κύριος υπεύθυνος για όλα τα κακά στο
δημόσιοσχολείο είναι κατά τον αρθρογράφο , ΄΄οι εκπαιδευτικοί που δεν κάνουν
καλά τη δουλειά τους ,οι αδιάφοροι μαθητές και οι γονείς που όλη η αγωνία τους
είναι οι εικονικοί υψηλοί βαθμοί ΄΄
ΣΕΒΑΣΜΟΣ λοιπόν
στους εκπαιδευτικούς , που δίνουν την ψυχή τους μέσα στη τάξη, που με
ενδιαφέρον και ευαισθησία στέκονται δίπλα στους μαθητές τους ,
συμπαραστάτεςτους στον αγώνα που δίνουν. Ένα αγώνα που δεν αρχίζει και δεν
τελειώνει στις πανελλήνιες εξετάσεις ή στις βαθμολογίες αλλά κυρίως αποσκοπεί
στην απόκτηση εφοδίων από το νέο άνθρωπο, ώστε να μπορεί να γνωρίζει τον κόσμο,
να στέκεται με αυτοπεποίθηση, δημιουργός και πρωταγωνιστής της κοινωνικής
εξέλιξης.
ΣΕΒΑΣΜΟΣ στα νέα
παιδιά , τους μαθητές μας , που έχουν όνειρα , που καλά κάνουν και θέλουν να
διασκεδάσουν και να χαίρονται τη ζωή , που έχουν ιδανικά και ας τους θεωρούν
κάποιοι χαμένη γενιά , που θέλουν ένα άλλο σχολείο που δεν θα τους δίνει
διαβατήρια (είτε με χαμηλό είτε με υψηλό βαθμό ) προς την ανεργία , την
εργασιακή περιπλάνηση και τον ξενιτεμό.
ΣΕΒΑΣΜΟΣ στους γονείς που, με χίλιες δυσκολίες , θέλουν να
εξασφαλίσουν στα παιδιά τους ένα καλύτερο μέλλον .
Μονόδρομος για το σύγχρονο σχολείο των ονείρων και των
αναγκών μας είναι η μαχητική συμπόρευση εκπαιδευτικών - γονιών - μαθητών .
Δρόμος γνώριμος. Χρειάζεται όμως να τον περπατήσουμε ακόμα πιο μαζικά,
αποφασιστικά , αισιόδοξα .
ΤΟ ΔΣ Β ΕΛΜΕ ΔΩΔΕΚΑΝΉΣΟΥ
